Een regenachtige middag in Amsterdam. Een afspraak die niet doorgaat.
In een bijna lege bioscoopzaal verandert een ogenschijnlijk romantische film langzaam in iets anders — iets zinderends.
Sommige ontmoetingen hebben geen uitleg nodig.
Alleen een moment.
En een telefoonnummer op de achterkant van een bioscoopkaartje.
Geschreven door een anonieme fan.
Het regende toen Eva uitstapte aan de Marnixstraat. Ze liep richting het reclamebureau, haar paraplu wankel in de wind. Vijf minuten later stond ze voor de ingang, haar jas al doordrenkt bij de mouwen.
Net toen ze naar binnen wilde stappen, piepte haar telefoon.
Een appje: de afspraak was afgezegd — last minute. “Iets tussengekomen.”
Ze baalde. Ze had zich voorbereid op een voorstel dat nét buiten de lijntjes kleurde — verrassend, maar met potentie.
Onder de smalle luifel bleef ze staan. Haar blik gleed over het natte plaveisel. In de verte klonk het gedempte geraas van verkeer dat muurvast stond op de A10. Ze zuchtte. “Dan niet.”
Het was laat in de middag. Teruggaan naar kantoor had geen zin. En naar huis wilde ze nog niet.
Terwijl ze twijfelde over wat nu, ging de deur van het reclamebureau open.
Een man stapte naar buiten. Groot, slank, een donkere jas aan, een pak eronder. Zijn overhemd stond open bij de hals. Zijn haar was licht vochtig. Hij keek op zijn telefoon en liep de stoep op. Heel even kruisten hun blikken elkaar. Niet lang — maar lang genoeg voor Eva om te denken: knappe man.
Ze worstelde met haar paraplu. De baleinen vouwden zich niet goed uit, het natte doek plakte tegen haar handen. Toen ze weer opkeek, was hij verdwenen in de regen.
Haar jas werd met de minuut natter. De wind joeg stoten regen onder haar paraplu door, die telkens bleef omklappen als ze hem probeerde bij te stellen. Haar handen werden koud van het natte doek.
Ze keek opzij.
Naast het reclamebureau zat een kleine bioscoop — ouderwets, met een rode smalle luifel boven de ingang en een lichtbak ernaast, waarin de filmtitels waren gezet met verwisselbare letters.
Er brandde uitnodigend licht.
Ze twijfelde even. Alleen even schuilen. Warmte. Droge lucht.
Binnen was het stil. Antieke wandlampen verspreidden een zacht, geel licht. De lucht rook naar oud tapijt en dik fluweel.
Bij de balie zat een jonge medewerker achter een ouderwetse kassa.
Eva bleef staan bij de affiches.
Nuit d’Été. Een Franse film die ze niet kende. Twee mensen op een balkon in zacht avondlicht.
Waarom niet.
Het leek haar opeens een briljant plan.
Ze liep naar de kassa.
Kocht een kaartje. “Achterin graag.”
De zaal was donker en stil. Een paar verspreide silhouetten zaten in de middelste rijen. Eva koos een stoel helemaal achterin, een beetje in de hoek. Ze legde haar jas over de stoel en haar tas erop. De stoel was warm, zacht — precies wat ze nodig had.
De lichten dimden. De film begon.
Toen zag ze, uit haar ooghoek, een streep licht onderaan de zaal:
de deur ging zachtjes open.
Een silhouet verscheen. Breed van schouders, een donkere jas over de arm. Hij bleef even stilstaan, alsof hij zich oriënteerde. Zijn blik gleed langzaam door de zaal.
Ze herkende hem meteen.
De man van daarnet.
Hij liep haar richting op, zijn tred beheerst, bijna achteloos.
Niet haastig. Alsof hij wist waar hij ging zitten.
Hij koos haar rij.
Hij ging zitten. Eén stoel van haar verwijderd.
Zonder iets te zeggen.
Zonder haar aan te kijken.
Maar Eva voelde het.
Zijn aanwezigheid. Zijn warmte. Zijn nabijheid.
De film begon als een klassiek Frans liefdesverhaal.
Een zomerhuis aan zee, zachte kleuren, een vrouw die haar koffers uitpakte, een man die haar met ingehouden blik gadesloeg. Oude geliefden, opnieuw samengebracht — door toeval, of door iets wat niet werd uitgelegd.
De eerste scènes waren traag en sfeervol. Stiltes, lange blikken, handen die nét iets te lang bleven rusten.
Tot er een tweede vrouw verscheen.
Een buurvrouw, iets jonger, met lang haar, blote voeten, en een glimlach die nergens haast mee had.
Vanaf daar begon de film langzaam van toon te veranderen. Wat eerst subtiele romantiek was, werd met elke scène intiemer, lichamelijker. De sfeer gleed langzaam over in een erotisch ménage à trois.
De sfeer bleef traag, maar de spanning tussen de drie hoofdpersonen groeide.
Eerst blikken, subtiele aanrakingen, dubbelzinnige opmerkingen.
Dan een eerste kus - voorzichtig, tussen de twee vrouwen. Wat volgde was een lange, opwindende vrijpartij bij het zwembad. Hun lichamen verstrengeld, nat van water en zweet, traag bewegend in zacht zonlicht.
Daarna ging het verder. Gedurfder.
Gebonden polsen. Een hand die haar keel vasthield.
Een lichaam op het aanrecht, gebogen over een stoel, open voor alles.
Het was seks zonder schaamte.
Eva voelde haar ademhaling versnellen.
Ze zat roerloos, maar vanbinnen bewoog alles.
Ze voelde de hitte in haar lichaam, iets van schaamte ook, maar ze kon haar ogen niet afwenden.
Het was opwindend.
Haar lichaam reageerde zonder toestemming.
Een warme spanning trok laag door haar buik, naar beneden.
En ergens in haar lijf begon iets te branden.
Toen bewoog hij. Onhoorbaar. Eén stoel dichterbij.
Nu zat hij naast haar.
Zijn pink rustte tegen de gezamenlijke leuning. Raakte net de stof van haar jas.
Ze bleef zitten. Bewoog niet.
Op het scherm gleed een man over de blote rug van een vrouw.
Eva’s adem stokte. De warmte tussen haar dijen groeide — traag, alsof het bij elke scène dichterbij kwam.
En toen voelde ze het: zijn hand op haar dij. Licht. Warm.
Zijn vingers gleden traag over de stof van haar panty, naar de rand van haar jurk. Geen haast. Alleen spanning.
Zijn hand gleed onder de stof. Vond huid. Gleed hoger.
Ze hield haar adem in, haar lichaam gespannen. Toen zijn handen haar dijen iets uit elkaar duwden, volgde ze moeiteloos — alsof haar lichaam het al eerder besloten had. Zijn hand gleed vanzelf tussen haar benen.
Zijn hoofd draaide een fractie haar kant op, zijn gezicht dicht bij het hare.
Met zijn andere hand raakte hij haar onderrug aan — zacht, bezitnemend.
Hij boog zich iets naar haar toe, draaide zijn bovenlichaam om, zodat zijn schouder haar raakte. Zijn vingers vonden de vochtige warmte tussen haar lippen. Hij verkende haar langzaam, met een controle die haar deed huiveren.
Toen één vinger in haar.
Langzaam. Dan een tweede.
Zijn bewegingen waren ritmisch, diep, vakkundig.
Eva’s ademhaling verschoof. Ze beet op haar lip. Haar hoofd licht achterover, haar ogen half gesloten. Haar heupen bewogen nauwelijks, maar ze volgde hem.
Zijn duim cirkelde haar clitoris — langzaam, doelgericht.
Haar dijen trilden. Haar hele lijf stond strak van opwinding.
Ze kwam in stilte. Haar lichaam schokte zacht, haar hand klemde zich om de armleuning. Hij hield haar vast terwijl het door haar heen trok, traag en intens.
Toen trok hij zijn hand terug. Langzaam. Alsof hij het moment oprekte.
Zonder haar aan te kijken.
Ze bleef zitten. Haar hart bonzend. Haar ogen dicht.
De film liep verder.
En toen, terwijl de aftiteling begon, stond hij op.
Geen blik. Geen woord.
Hij draaide zich om en liep het gangpad af. Zijn silhouet werd nog één keer gevangen in het witte licht van het scherm.
De deur ging open. En dicht.
Eva bleef zitten.
Pas toen ze haar tas pakte, zag ze het.
Op de stoel naast haar, waar hij net gezeten had, lag iets kleins.
Een bioscoopkaartje.
Ze draaide het om. Achterop, met potlood, strak en geschreven:
L.
En daaronder een telefoonnummer.
Ze hield het kaartje even vast, alsof het nog warm was.
Alsof hij het net nog in haar hand had gelegd.
Toen stopte ze het in haar jaszak en liep de regen in.
