Soms is er maar één beeld nodig — een stem uit het verleden, een herinnering aan een aanraking — om iets te wekken dat jarenlang heeft gesluimerd.
In De Herinnering volgen we Sabine, een vrouw die op een ogenschijnlijk gewone dag oog in oog komt te staan met een oud verlangen. Een foto. Een herinnering. En een lichaam dat meer weet dan ze dacht.
Dit is een erotisch verhaal over herontwaken. Over aandacht, aanraking en erotiek tussen twee vrouwen.
Dit verhaal gaat over hoe verlangen niet verdwijnt, maar rust.
Geschreven door een anonieme fan.
De Herinnering
Een kort verhaal
Ze had zijn naam in jaren niet uitgesproken.
Maar toen ze de foto zag, was hij er weer.
Lucas.
Een zwart-witbeeld op haar scherm. Een leren bank, een halfvol glas rode wijn, het vage silhouet van een naakte rug. En daaronder:
Sommige herinneringen zijn geen verleden. Ze sluimeren. Tot jij weer kijkt.
Sabine bleef roerloos zitten.
Ze klikte. Zijn profiel. Nog steeds fotograaf. Spanje, vrouwen, lichte ironie in zijn bijschriften — en toen: een opname van Le Fauve.
De club.
Hun geheime plek.
Haar adem vertraagde, alsof haar lijf iets herkende wat haar hoofd nog niet had ingehaald.
Onder haar huid begon iets te bewegen. Een warme spanning, traag maar onmiskenbaar.
Alsof een plek ergens diep in haar, slapend, opnieuw werd aangeraakt. Wakker gemaakt.
Ze stond op, geleid door een impuls die tegelijk oud en nieuw aanvoelde.
In de slaapkamer viel de middagzon over het bed.
Ze liep naar de spiegel, de lange die ze normaal ontweek.
En keek.
Ze zag zichzelf — niet zoals ze dat jarenlang haastig en functioneel had gedaan.
Maar echt.
Haar huid. Haar schouders. De zachte bolling van haar buik. De lichte, donkere blik in haar ogen.
Er lag iets onder het oppervlak dat ze herkende.
Een trilling.
Geen schaamte. Geen oordeel.
De ingang van de club baadde in rood licht.
Ze was gespannen. Niet van angst, maar van wakker bewustzijn.
Lucas had haar hand vastgehouden toen ze binnenkwamen. Geen woorden. Alleen nabijheid.
Ze stonden samen tegen een muur met een drankje en keken. Naar lichamen die zich zonder haast lieten ontdekken.
Zachte aanrakingen. Fluisterend gelach. De geur van huid, van wijn, van zweet in zijde.
En toen kwam zij aanlopen. Mooi, wiegend, zelfverzekerd.
Donker lang haar, zachte ogen, een vleug sandelhout, sierlijke tattoo in haar nek.
Ze bleef staan voor Sabine, kijkend zonder woorden. Wachtend, voelend.
Sabine voelde hoe haar borst zich verhief, haar benen zich licht aanspanden.
Ze knikte. Nauwelijks. Maar genoeg.
De eerste aanraking was op haar pols.
Vederlicht.
Een vinger langs haar arm, omhoog naar haar schouder. Over haar sleutelbeen.
Langzaam.
Zacht.
Alsof ze haar niet wilde aanraken, maar haar liet bestaan.
Haar hand gleed over Sabines borst, over de dunne, nauwelijks aanwezige stof van haar jurk, cirkelend om haar tepel.
Sabines rug trok iets hol. Haar adem werd lang en zwaar.
Toen boog de vrouw naar haar hals.
De eerste kus was licht en sensueel — haar lippen zacht tegen Sabines huid.
Daarna draaide ze haar tong langzaam rond op die plek, als een echo van verlangen, net onder haar oor.
Sabines lippen openden zich een fractie. Haar benen verankerden zich.
Toen ontmoetten hun ogen elkaar.
En de vrouw kuste haar op de mond.
Zacht.
Open.
Verkennend.
Sabine opende haar lippen. De tong van de vrouw gleed langzaam naar binnen — met aandacht, niet met honger.
Toen pakte de vrouw haar hand.
Geen trekken. Alleen uitnodiging.
Sabine liet zich leiden.
Langs het gordijn, naar een aparte kamer.
Rood fluweel. Gloed van warm lamplicht. Een laag, uitnodigend matras met grote zachte kussens.
Lucas volgde. Hij zei niets. Hij keek. Hij was daar.
Ze ging liggen.
De vrouw gleed met haar handen over haar heupen, haar bovenbenen, haar rug.
Ze tilde haar jurk langzaam op. De stof schoof als vloeistof omhoog — over haar dijen, haar buik — tot Sabine enkel haar slip nog droeg.
Ze boog opnieuw.
Kuste Sabines borst. Eerst over de stof, dan onder de rand.
Haar tong cirkelde zacht rond Sabines tepel, met nauwelijks druk.
Sabines adem stokte. Haar borst gloeide.
De vrouw zakte op haar knieën.
Kuste haar buik. Haar heupen.
Gleed met haar lippen langs haar dij.
En trok met beide handen Sabines slipje langzaam naar beneden.
De eerste lik was breed.
Langzaam.
Van onder naar boven, over haar lippen.
Warm. Ontdekkend.
De tweede korter.
Gerichter.
Een cirkel om haar clitoris.
Een zachte zuiging. Nog een ronde.
Geen haast. Alleen aandacht.
Sabines hand greep naar Lucas’ dij.
Haar heupen bewogen zacht naar voren.
Haar dijen ontspanden zich vanzelf.
Ze voelde zichzelf opengaan.
Niet als een toegeving.
Als een thuiskomen.
De climax kwam traag, dan intens.
Haar buik trok samen, haar adem brak.
Haar benen trilden zacht.
Ze kwam — stil, diep, helder.
De vrouw bleef nog even.
Kuste haar na.
Lucas legde een hand op haar buik.
Zwaar. Trots.
En Sabine lag daar.
Open. Zichtbaar.
Maar niet kwetsbaar.
Aanbeden. Volledig. Levend.
De kamer verdween langzaam uit haar gedachten, maar het gevoel bleef.
Niet als beeld.
Als tinteling.
Ze stond voor de spiegel.
Haar huid warm.
Haar adem zwaar maar zacht.
Haar vingers lagen tussen haar benen.
Onder haar slip.
Op haar clitoris.
Ze bewoog niet — maar ze was daar.
Ze had zich niet eens bewogen.
Niet gestuurd.
En toch...
Ze voelde het.
Ze was klaargekomen.
Zacht. Stil.
Een golf die zich vanuit herinnering had losgemaakt.
Diep vanbinnen. Echt.
Toen liep ze naar haar kast.
Opende de onderste lade.
Tussen het alledaagse lag een satijnen zakje.
Donkerblauwe lingerie. Zacht. Glanzend. Stil aanwezig.
Ze streek met haar vingers over de stof.
Koel. Beloftes in kant.
Ze trok het langzaam aan.
Niet om te verleiden.
Niet om gezien te worden.
Maar omdat ze wist:
dit lichaam leeft.
Geen herinnering.
Geen versie van wie ze was.
Geen terugblik.
Haarzelf.
Vol. Echt. Ontwaakt.
