Een zinderend slot van de serie Spaanse nachten (hier deel 1: Zomernacht op het terras en deel 2: Nachtelijke rit naar Valencia) . In De patio vol geheimen neemt Jet de V. je mee naar de mysterieuze straten van Málaga, waar een toevallige ontmoeting verandert in een nacht vol verleiding en overgave. De stilte van een verborgen patio blijkt de perfecte achtergrond voor een spel van blikken, aanrakingen en een onweerstaanbare aantrekkingskracht. Wat begint als een glas wijn onder sinaasappelbomen groeit uit tot een intens, meeslepend samenspel van verlangen en passie. Een verhaal dat de hitte van Andalusië voelbaar maakt en nog lang op de huid blijft nagloeien.
De straten van Málaga waren nog onrustig na een lange, zwoele zomerdag. De zon had zich net teruggetrokken achter de heuvels, maar de warmte was nog goed voelbaar. De lucht rook naar sinaasappel en het geroezemoes van stemmen onderbrak de stilte. Ik dwaalde zonder doel door smalle straatjes, het tikken van mijn hakken weerkaatste tegen de muren. Het was laat, maar ik wilde nog niet naar huis. Het was een broeierige, klamme dag op kantoor geweest en een beetje afleiding zou niet misstaan.
Toen trok een zware houten deur mijn aandacht. Hij stond half open, alsof iemand hem vergeten was om hem dicht te trekken. Achter de deur lag geen drukke straat, maar meer een oase van stilte. Ik kon mijn nieuwsgierigheid niet bedwingen en duwde de deur verder open. Stap voor stap liep ik verder, mijn ogen naar de hemel reikend, een gevoel van kalmte overheerste.
Een patio ontvouwde zich. Smalle boogramen, een fontein in het midden die zacht kabbelde, sinaasappelbomen die hun geur verspreidden. De schemer hing er zwaar, maar tegelijk veilig, alsof deze ruimte een geheim bewaarde. Ik bleef staan, luisterde naar de stilte die voller leek dan de geluiden van de stad. Een kleine siddering maakte zich meester van mijn lichaam, alsof ik het koud kreeg.
‘Buenas noches,’ klonk het plotseling.
Ik draaide me om. In de schaduw van een boog stond een man. Zijn witte overhemd hing losjes rond zijn lichaam, de mouwen opgerold. In zijn hand hield hij een glas rode wijn. Zijn houding was ontspannen, maar zijn blik scherp. Alsof hij me verwacht had.
‘Ik woon hier,’ zei hij. Zijn stem was warm, met dat trage Andalusische ritme. Hij wees naar de trap die naar een bovenverdieping leidde. ‘Maar je bent welkom om hier even rond te dwalen.’
Hij schonk een tweede glas wijn in en gaf het aan me. We gingen op de rand van de fontein zitten, en de wijn smaakte stroperig en fruitig, vol en zwaar. We praatten, over Málaga, de warmte, en kleine dingen van het leven. Het leek luchtig, maar alles was onderhuids geladen. Zijn blik bleef te lang rusten op mijn gezicht, zijn vingers raakten vluchtig de mijne bij het aanreiken van het glas. Er hing spanning in de lucht, je voelde de stilte die zo ineens kon omslaan.
Toen ik even later opstond om te vertrekken, boog hij zich naar me toe en streek een pluk haar achter mijn oor. Zijn vingers bleven net iets te lang rusten op mijn huid. Ik voelde dat mijn adem stokte, maar ik glimlachte en liep weg, mijn hart onrustig kloppend.
De dagen erna dacht ik steeds terug aan die avond. En alsof het lot ermee speelde, zag ik hem staan, op een plein, in de schaduw van een kerk. Hij was met vrienden. Hij herkende me direct, stond op, en zijn blik deed me blozen. Hij nodigde me uit om een glas te drinken. Het gesprek vloeide natuurlijker dit keer, vertrouwelijker, alsof we een geheim deelden.
Toen we samen door de nauwe straatjes terugliepen, kwamen we weer bij diezelfde patio. Hij hield de deur voor me open, glimlachte nauwelijks merkbaar. ‘Kom je binnen? Dan drinken we nog een laatste glas.’
Zijn vanzelfsprekendheid maakte dat ik niet wegliep. Integendeel, het maakte me nieuwsgierig. Binnen vloeide alles vanzelf. Zijn ogen volgden me, zijn hand vond de mijne, zijn lippen die van mij. Eerst voorzichtig, aftastend. Toen dieper, gulziger. Alsof we iets inhaalden dat al lang onderweg was.
Zijn mond was warm, zijn tong indringend. Mijn hart sloeg over. Ik voelde zijn hand langs mijn arm glijden, naar mijn middel, mijn rug. Hij trok me tegen zich aan, stevig, zonder ruimte te laten. Ik hoorde de fontein nog kabbelend achter ons, maar verder verdween de wereld.
Toen hij zich losmaakte, keek hij me aan met een blik die geen vragen meer toestond. Hij nam mijn glas uit mijn hand en zette het neer. Zonder woorden leidde hij me naar de fontein. We gingen zitten op de koele rand. Zijn lippen vonden mijn hals, mijn sleutelbeen. Zijn handen gleden langzaam langs mijn zij, mijn dij. Hij kuste me gulzig, soms haast wild, dan weer zo traag dat ik huiverde.
Ik voelde hoe mijn adem korter werd, mijn lichaam warmer. Hij hield me stevig vast, zijn vingers drongen zich in me, zijn andere hand in mijn haar. Ik kreunde zacht, zonder dat ik het kon tegenhouden.
Hij tilde me op, alsof ik niets woog. De trap kraakte onder onze voeten. In zijn kamer stond een groot bed met lichte lakens, de balkondeuren wijd open naar de patio beneden. De geur van sinaasappelbloesem drong naar binnen. Hij legde me neer en boog zich meteen over me heen.
Onze kleren verdwenen langzaam, maar onvermijdelijk. Zijn handen verkenden me met een dwingende vanzelfsprekendheid. Hij kuste mijn lippen, mijn hals, mijn buik. Mijn vingers grepen zijn haar, mijn nagels trokken strepen over zijn rug. Langzaam duwde ik hem via mijn buik naar mijn clit.
Hij nam de leiding, zonder woorden, maar zo duidelijk dat ik me moeiteloos overgaf. Soms traag, plagend, alsof hij mijn geduld wilde testen. Dan weer gulzig en dwingend, zodat ik geen adem meer kreeg. Ik voelde hoe ik onweerstaanbaar naar hem toe werd getrokken, alsof mijn lichaam hem al langer kende dan mijn gedachten konden bevatten. Mijn benen omsloten hem strak, mijn huid zocht de zijne, gretig, hongerig. Zijn handen gleden langs mijn heupen, streelden mijn dijen, trokken me dichter naar zich toe. Zijn mond vond de mijne, eerst zacht, plagend, daarna dieper, zijn tong die langzaam en zeker de mijne veroverde.
De wereld bestond niet meer. Buiten zong de fontein, maar hierbinnen was er alleen de hitte van zijn lichaam, de gloed die tussen ons oplaaide. Elke aanraking ontketende een nieuwe siddering, elk spoor dat zijn vingers over mijn huid trokken liet me naar meer verlangen. Mijn vingers gleden over zijn rug, krasten zacht langs zijn schouders, grepen hem steviger vast telkens als hij dieper in me bewoog.
Het ritme bouwde zich op, traag en martelend eerst, alsof hij me dreef naar de rand zonder me eroverheen te laten gaan. Ik kreunde zacht tegen zijn oor, mijn adem schokkerig, mijn hart in razende cadans. Hij lachte hees, zijn lippen warm tegen mijn hals, zijn tanden die mijn huid kort vastpakten. Ik boog mijn rug, mijn lichaam bood zich volledig aan, smekend zonder woorden.
Toen hij zijn bewegingen versnelde, voelde ik hoe de golf zich onontkoombaar opbouwde. Mijn hele wezen spande zich samen, mijn nagels groeven zich in zijn schouders, mijn benen hielden hem gevangen tegen me aan. Het genot overspoelde me in golven, rauw en onstuitbaar, ik sidderde, kreunde, verloor mezelf volledig in hem. Zijn adem joeg zwaar langs mijn oor, zijn handen grepen me vast alsof hij me nooit meer los wilde laten, en samen stortten we neer in die zinderende, alles verterende stilte.
Uitgeput bleven we liggen, onze lichamen plakkend, dampend in de warmte. Hij streek langzaam mijn haren uit mijn gezicht, zijn ogen donker maar zacht, een glimlach die me opnieuw deed sidderen. Ik keek naar het balkon, naar de wiegende takken van de sinaasappelbomen, alsof ook zij getuigen waren van ons geheim.
Later, met een laatste glas wijn bij het open raam, voelde ik nog steeds de echo van zijn handen, zijn mond, zijn ritme in mijn lijf nagalmen. We zeiden weinig, want woorden waren niet genoeg. Alles wat ertoe deed, lag besloten in de muren van deze patio, in het fluisteren van de nacht, en in de herinnering van hoe we elkaar hadden verslonden.
