Een intens en sensueel verhaal door Jet. De V. onderdeel van de serie Spaanse nachten (hier deel 1: Zomernacht op het terras) waarin de nachtelijke rit naar Valencia uitmondt in een verleidelijke, onmiskenbare overgave aan verlangens. De hoofdpersoon wordt meegenomen door twee knappe mannen in een spontane en opwindende ervaring. Het verhaal draait om de spanning van de reis, de groeiende verleiding en de volledige overgave aan het moment. Verbonden door verlangen, vertrouwen en lichamelijke vrijheid, wordt de nacht gevuld met sensuele intimiteit en onmiskenbare passie. De ervaring wordt een herinnering die de huid blijft branden, zelfs als de ochtend aanbreekt.
De avond hing warm boven het stadje, zo’n warmte die blijft plakken aan je huid. Witte muren hielden nog de zon vast, ergens sloeg een kat zijn zwoele baantjes over de stoep, en uit een bar klonk een oud liefdesliedje dat iedereen leek te kennen. Ik had mijn rugzak op één schouder en liep richting de grote weg. Valencia stond niet op een bordje, maar ik wist dat je er na middernacht met een beetje geluk in een rechte lijn naartoe kon rijden. Ik stak mijn duim in de lucht, maar vanuit nonchalance dan een goed doordacht plan.
Een zwarte coupé dook plotseling uit de duisternis, stopte abrupt. Twee mannen. Knap, goed gebruind en lachend, met ogen die prikten, hun stemmen laag.
‘¿Valencia?’ – ‘Sure.’ En voor ik het wist zat ik tussen hen in.
Mateo, de bestuurder: donker, gespannen kaaklijn, zelfverzekerd. Zijn hand raakte de mijne bij het schakelen en bleef nét iets te lang liggen. Iker, de ander: zijn knie zocht onmiddellijk de mijne, een zilveren ring koud en scherp tegen mijn dij toen hij mijn rugzak pakte. Hun namen proefden ze op mijn lippen, traag en onderzoekend. Hun ogen lieten me niet los.
De rit voelde als een belofte, alsof de nacht iets speciaals voor mij in gedachten had. De zee glansde zwart naast ons, schuimend onder de maan als geheimschrift. De radio speelde traag, bijna obsceen in zijn slepende tempo. Iker’s knie bleef drukken, Mateo’s duim cirkelde mijn pols telkens als hij schakelde. Ik voelde hoe mijn lijf al reageerde, hoe warmte zich laag in mij verzamelde. Zonder dat iemand iets zei, begreep ik dat dit geen gewone rit zou zijn.
Mateo brak het zwijgen. ‘Je stem,’ zei hij, laag, alsof hij een geheim toevertrouwde.
‘Ze kruipt onder je huid,’ voegde Iker toe, zijn hand langzaam open en uitnodigend op zijn dij. Hun woorden raakten me zoals vingers dat zouden doen.
Ik antwoordde nauwelijks. Het was niet nodig. Mijn lijf sprak sneller dan mijn mond.
Elke bocht bracht Iker’s knie tegen de mijne, elke schakeling Mateo’s duim langs mijn huid.
Het voelde als een langzaam strippen van mijn weerstand, tot niets anders overbleef dan verwachting.
Bij de mirador trok Mateo de wagen de berm in. De nacht sloot ons in.
De motor viel stil, en in de stilte klonk de zee harder, alsof ze wist wat er zou gebeuren.
Iker kwam achter me staan, zijn adem brandend in mijn hals. Mateo voor me, ogen priemend, vingers die mijn kin optilden.
Zijn mond vond de mijne, onmiddellijk, diep, bijna bezitterig. Iker’s handen sloten zich rond mijn middel, trokken me tegen zijn harde lijf. Tussen hen in was er geen ontsnappen. En ik wilde ook niet.
Hun choreografie was instinct. Mateo’s mond beet, zoog, likte mijn lippen.
Iker’s vingers verkenden mijn ribben, mijn borsten, mijn buik. Mijn adem stokte, mijn knieën trilden. Hun lichamen hielden me overeind. Toen ik knikte, nauwelijks zichtbaar, was dat alles wat ze nodig hadden.
Ze namen me mee terug naar de auto. De achterbank werd een bed, een kooi, een altaar.
Kleren verdwenen haastig maar doelgericht. Hun handen maakten me naakt,
hun monden vulden de stilte met honger. Mateo’s tong vond mijn tepels, hard en onverbiddelijk, terwijl Iker mijn dijen spreidde en me binnendrong met vingers die me kneedden tot ik naar adem snakte.
Mijn hoofd achterover, mijn mond gevangen door Iker’s lippen, mijn kreunen gedempt in zijn keel. Mateo keek omhoog, ogen donker, glimlach gevaarlijk, terwijl hij mijn borst beet.
‘Meer,’ fluisterde ik. En ze gaven me meer. Veel meer.
Mateo’s hoofd schoof omlaag. Zijn tong raakte mijn klit, traag, cirkelend,
tot mijn rug kromde en mijn nagels zich in Iker’s armen zetten.
Iker duwde zijn vingers dieper in me, mijn heupen bonkten tegen zijn hand.
De eerste golf kwam hard, snel. Mijn lichaam brak open en ik schreeuwde in de beslagen lucht van de auto. Mijn benen trilden nog toen Iker mijn heupen vastgreep en zonder waarschuwing in me gleed. Warm, dik, onstuitbaar. Ik hapte naar adem, mijn handen om zijn nek, mijn lijf gaf zich over.
Mateo keek toe, zijn mond nog vochtig van mijn warmte, terwijl hij mijn clit onder zijn duim gevangen hield. Elke stoot van Iker werd zo verdubbeld, tot mijn hele lijf schokte.
Toen nam Mateo me in zijn mond, precies daar waar Iker me vulde. Het was te veel. Het was perfect. Ik voelde hoe mijn lijf bezweek, hoe hun lichamen me opentrokken en volledig voor zich opeisten. Lichaam tegen lichaam, mijn kreunen tegen het glas, hun handen die me vasthielden, mijn naam die uit tweemonden tegelijk klonk.
Ze stopten niet. Iker’s tempo dreef me opnieuw naar de rand, Mateo’s vingers maakten me wild, hun ritmes waren genadeloos. Ik voelde Iker diep in me stoten, hoorde zijn adem hees worden, voelde zijn greep verstrakken. Mateo’s tong drukte harder, sneller.
Mijn lichaam explodeerde opnieuw, harder dan daarvoor, mijn benen gespreid, mijn rug krom, mijn keel rauw van het roepen. Ik hoorde hen beiden komen, voelde hun lichamen tegen het mijne, de auto die onder ons kraakte.
En toch bleef het niet bij die ene storm. Terwijl ik nog nahijgde, streelde Iker mijn gezicht en trok Mateo mijn been weer omhoog. Hun lichamen waren onverzadigbaar, hun handen eindeloos vindingrijk. Ze draaiden me om, lieten me knielen op de achterbank, mijn handen tegen het beslagen raam. Mateo achter me, zijn heupen die me in één stoot vulden. Iker voor me, zijn hand in mijn haar, zijn harde lengte tegen mijn lippen. Ik nam hem in mijn mond terwijl Mateo me diep en snel nam.
Mijn eigen geluiden mengden zich met die van hen, nat, rauw, heftig.
Elke seconde was ik gevuld, voor en achter, geen ontsnappen, alleen overgave.
Mijn keel, mijn buik, mijn huid echt alles brandde.
Toen ik losbrak in een climax die mijn hele lichaam schokte, voelde ik hoe ze met me mee gleden, hoe hun lichamen tegelijk uitbarstten. De auto kraakte, de ramen trilden,
de nacht buiten leek mee te kreunen.
Daarna bleef het stil. Alleen adem, zweet, de geur van zout en seks.
Hun handen streelden me nog, zacht nu, bezitterig. De ramen waren blind van condens. Buiten ruiste de zee onverstoorbaar. Iemand tekende gedachteloos een patroon in het beslagen glas, alsof hij de nacht wilde vastleggen.
‘Valencia?’ vroeg Mateo uiteindelijk, hees.
‘Misschien morgen,’ fluisterde ik, mijn hand op zijn borst, mijn mond nog nat van hen.
We bleven. Nog lang. In stilte, in fluisteringen, langzaam kussen die niets meer hoefden te bewijzen.
Tot de motor weer aansloeg en de weg ons meenam, traag, zwaar, elke meter een herinnering die in mijn huid bleef branden.
