Zomernacht op het terras

De avond viel langzaam over Moraira. Het vissersstadje leek te ademen op het ritme van de zee: traag, loom, zinderend van hitte. De lucht kleurde oranje, de laatste zonnestralen weerkaatsten in het water, dat glinsterde als vloeibaar goud. In de verte klonk gelach van toeristen, maar hier, op het terras waar ik zat, was het stil. Alleen de krekels zongen, onvermoeibaar. De geur van zout en warme dennen hing zwaar in de lucht.

Ik nam een slok wijn, maar mijn aandacht verschoof zodra ik voetstappen hoorde. Vastberaden, rustig, dichterbij. Toen ik mijn hoofd draaide, stond hij daar. In de deuropening, omlijnd door het zachte binnenlicht. Zijn brede schouders, zijn donkere blik. Even leek heel Moraira stil te vallen, alsof de avond zelf zijn adem inhield.

Hij liep naar me toe, zonder aarzeling, alsof hij precies wist waar hij wilde zijn. Een stoel schoof naast de mijne, hout over steen. Hij ging zitten, zo dichtbij dat onze armen elkaar bijna raakten. En dat bijna was genoeg om mijn ademhaling te verstoren. Zijn stem, laag en donker, sprak mijn naam uit. De klank vloeide samen met het ruisen van de zee en bleef in me hangen.

Ik draaide me naar hem toe en zag hoe zijn ogen mijn gezicht bestudeerden. Er lag geen twijfel in die blik. Toen boog hij zich naar me toe. Zijn lippen raakten de mijne, voorzichtig eerst, een aftasting. Maar toen mijn hand zijn nek vond, laaide het verlangen op. De kus werd dieper, gulziger. Zijn tong zocht de mijne, onze adem versnelde. Het was alsof we alles vergaten: het terras, de stad, de wereld. Alleen wij telden. Zijn mond, zijn handen, het verlangen dat ons allebei overspoelde.

Hij kuste me alsof hij me al jaren kende, alsof we eindelijk daar waren waar we altijd naar verlangd hadden. Soms trok hij zich een fractie terug om me weer hongerig op te zoeken, zijn lippen hard tegen de mijne drukkend. Mijn hart bonsde, mijn lippen tintelden, mijn hele lichaam gloeide.

Toen hij opstond, deed hij dat met vanzelfsprekend gezag. Hij nam mijn hand en trok me mee, de straat op. Zonder woorden, zonder vragen. Zijn vingers omsloten de mijne stevig, alsof er geen weg terug was. Ik liet me leiden, mijn benen bewogen automatisch, mijn gedachten draaiden om niets anders dan hem.

De straatjes van Moraira lagen er verlaten bij. Witte muren, smalle stegen, de geur van zee en bloemen. Mijn jurk streek langs mijn benen bij iedere stap, mijn huid voelde alsof hij al in brand stond. Af en toe trok hij me dichter naar zich toe, zijn hand even langs mijn rug, zijn mond vluchtig langs mijn oor. Mijn adem stokte telkens opnieuw.

Zijn appartement lag vlak bij de haven. Hij sloot de deur achter ons en in datzelfde moment pakte hij me alweer vast. Zijn mond vond de mijne opnieuw, nog gretiger, alsof hij geen seconde wilde verspillen. Mijn rug belandde tegen de muur. Zijn handen gleden langs mijn zijden omhoog, verkenden mijn lijf alsof hij het in zijn geheugen wilde griffen.

Ik kreunde in zijn mond toen hij mijn jurk omhoogtrok. Zijn vingers streelden mijn huid, warm, dwingend. Hij drukte zich tegen me aan, zijn adem gejaagd, zijn hartslag voelbaar. Ik trok hem dichterbij, mijn handen in zijn haar, mijn lippen gulzig op de zijne.

In één beweging tilde hij me op. Mijn benen sloten zich om zijn heupen, mijn armen klemden zich om zijn nek. Hij droeg me het appartement in, zijn mond geen moment van de mijne wijkend. We belandden op het bed, in een wervel van kussen, lachen, fluisteren. De lakens waren koel, maar zijn lichaam verwarmde alles.

Hij nam de tijd om me uit te kleden. Zijn handen gleden langzaam, bijna plagerig langs mijn huid. Elke aanraking maakte me wilder, ongeduldiger. Hij kuste mijn hals, mijn sleutelbeen, mijn borsten, steeds intenser, steeds dwingender. Ik voelde hoe mijn lichaam naar hem hunkerde, hoe mijn adem sneller en sneller ging. Ik fluisterde dat ik hem wilde neuken.

Toen hij zich over me boog, voelde ik zijn kracht, zijn gretigheid. Hij keek me diep aan, zijn hand stevig om mijn heup, zijn andere langs mijn gezicht. Er was geen ruimte meer voor twijfel. Ik liet me volledig meeslepen.

Zijn huid gleed over de mijne, onze lichamen vonden elkaar in een ritme dat vanzelf ontstond. Eerst langzaam, plagend, alsof hij me wilde tergen. Daarna sneller, intenser, alsof we elkaar volledig wilden opslokken. Mijn nagels lieten sporen na op zijn rug, mijn benen klemden hem dichter tegen me aan. Ik kreunde luid, verloor mezelf in de cadans van zijn bewegingen.

Het balkon, de zee, de sterrenhemel boven Moraira – alles verdween. Er was alleen dit bed, deze hitte, dit dwingende samenspel. Zijn handen grepen mijn haar, mijn huid, alsof hij me nooit meer los zou laten. Zijn lippen vonden de mijne telkens opnieuw, gulzig, hongerig, tot ik niets meer kon dan meegaan.

De wereld verdween in het tempo van onze lichamen. Ik voelde hoe de golf zich in me opbouwde, onontkoombaar. Mijn lichaam sidderde, schokte, gaf zich volledig over. Hij volgde me, zijn adem zwaar in mijn oor, zijn handen stevig om me heen. Samen stortten we neer, overspoeld, verloren in genot.

Langzaam keerde de stilte terug. Alleen het geluid van de zee drong nog door, onverstoorbaar. Hij streelde een pluk haar uit mijn gezicht, glimlachte zacht. Onze ademhaling was zwaar, maar kalmeerde langzaam.

Ik draaide me naar het balkon. De sterren stonden helder boven de donkere zee. Hij kwam achter me staan, zijn armen stevig om mijn middel. We zeiden niets. Woorden waren overbodig.

Die nacht in Moraira was er maar één waarheid: dit zou ik nooit vergeten.

Geschreven door Jet. De V.